دوستام...دوستام...دوستام...

من واقعا آدم مثبت اندیشی بودم نوجوونیمو همش با این فکر میگذروندم که ناقصم ولی همیشه ادامه میدادم و سرشار از شادی بودم...عمدتا هم شرایط مالی معمولی یا از خانواده معمولی یا درمکان معمولی بودم ولی خودم آدم خیلی خوش شانس خوشبختی میدیدم همیشه سایه چیزی به اسم خدا بالا سر خودم حس میکردم از حق نگذریم من واقعا نم آدم خوش شانی در بیشتر مواردم...ولی بعد ریجکتیمون یک درس خیلی خیلی خیلی بزرگی گرفتم....اونم واقع بینی بود...اینکه همیشه حد وسط و بگیری و به شرایط همون جوری که هست نگاه کنی نه که منفی باشه ولی نمیخواد خیلی مثبتم باشی همونجوری که هست واقعا اوکیه...من سعی میکردم صد در صدم بزارم رو مثبت بودن رو این موضوع و چنان لگدی خوردم که تا عمر دارم یادم نمیره....خب خوبه...واسه 29 سالگی و مابقی عمری که امیدوارم باشم عالی میشه :)اینکه واقع بین باشی و ببینی شرایط چیه و همونجوری که هست قبولش کنی صد در صد نزاری روی هیچ هیچ هیچ برنامه ای و همیشه پلن بی داشته باشی اینکه بتونی حد وسط نگه داری به مراتب کار خیلی خیلی خیلی سخت تری از اینکه بگی حتما میشه یا کلا منفی باشی بگی نمیشه شاید واسه همینا اکثر آدما اینو انتخاب میکنن یا مثبتن یا منفی یا سیاهن یا سفید...ولی اغلب شرایط نه خیلی تیرست نه خیلی روشن....در واقع زندگی زیره سر ابرایی در حرکت که گاهی ازشون نور خورشید میزنه بیرون (البته که تو شرایط نرمال نه شرایطی مثل پاندمی یا جنگ یا عجیب غریب دیگه ای اونجا شرایط ریده :))‌ ) مهسا جون میخوام ازت واقع بین باشی...همین :) بخوانید, ...ادامه مطلب