فضای مجازی

سوال من اینه که منتشر کردن و اشتراک گذاشتن زندگیامون تو فضای و مجازی و خوبه یا بد ؟ اینو از خودم همش میپرسم ، وقتی میخوام اینستا باز کنم یا در واقع وقتی ازش دورم همش با خودم فکر میکنم جرا ادم باید بیرون رفتنشو ، غذا خوردنشو ، خانوادشو ، عشقشو تو اینترنت بزاره یا عکس پروفایلشو عوض کنه هی 

اما وقتی اینستاگرامو باز میکنم میشم یکی مثل بقیه ، یعنی وقتی میبینم خب همه عکس بیرون رفتنو خوشحالیشونو غذاشونو تیکه کنایشون به بقیه تو اینستاگرام میزارن که آی ما الان داره بهمون خوش میگذره یا آی ملت من الان تو مهمونیم وای ما خیلی باهالیم همش مهمونی داریم ، یا من الان با دوستام بیرونم فکر کردین فقط خودتون میرین بیرون و...و...و... منم میخوام بگم خوشحالم میخوام بگم بیرونم میخوام بگم نگاه کنید منم با دوستامم...

وقتی اطرافیانمو بعد مدت ها میبینم بعد میگی فلان جا با فلانی بودم میگن اره تو استوریت دیدیم انگار پیروزیه واسمون 

یا صفحا هایی هستن که مستقیما تماما دارن عکس های خانوادگیشون ، تولدشون ، عذاشون ، عروسیشون ، همرو با میلیون ها نفر به اشتراک میزارن از خودم میپرسم خوبه یا بد یا اینا فکر نمیکنن بقیه زندگی اینا میبینن هوس میکننن چشمشون میزنن یا بقیه دلشون میسوزه یا میمونه به دلشون که فلانی چقدر خوشبخته شوهره خوب ، خونه خوب ، زندگی خوب ... و فکر نمیکنن اونم تهه تهه تهش یکی مثله بقیه و با همون قیافه ای که هممون صبحا از خواب پا میشیم پا میشه...

و خب میخوام برسم به خودم...من نمیدونم چرا بیرون رفتانامو عکس میزارم بیشتر اوقات تحت جو اینستاگرامم یعنی از بس بقیه گذاشتن منم میزارم اما بعضی وقتا از عشقه ، یعنی با کسی خیلی بهم خوش میگذره میخوام بگم دوستش دارم و باهاش عکس میزارم خیلی وقتا ام میخوام بگم عکسای قشنگی میزارم...یعنی سعی میکنم عکسای قشنگی بگیرم که بزارم 

اما خب ، چرااااااااا 

چرا بری مسافرت و بخوای بگی تو مسافرت داری چی میخوری یا بگی خوش میگذره یا اصن که چی

چرا بگی خوشحالی ، ناراحتی ...

این اشتراک گذاشتن بدیاشو بیشتر از خوبیاش میدونم 

خب بدیش اینکه اکثر عضو های یک جامعه احساس کمبود میکنن خب شما با دیدن این همه اضافگی تو رندگی بقیه احساس کمبود نمیکنی؟ دوم اینکه مقایسه میکنن ، سوم اینکه کل کل میکنیم با هم ، مثلا من خواهر شوهرم یک مداد رنگی مارک خرید به قیمته گرونی و تتنها یکبار باهاش یک استوری گذاشت این اگه کل کل نیست پس چیه و چهارم اینکه حسودی میکنیم بهم در حالیکه هممون تو همین کشور خاک بر سریم

هممون الان زیره فشاریم اما هنوز داریم از سلفی تو اینه عکس میزاریم هنوز پی خل مشنگیییم اصلا تو یک دنیا دیگییم که خودمون واسه هم ساختیم

خوبیش اینه اشتراک گذاشتن شیرینه همین یعنی نیاز به تحسین بقیه داریم به دیده شدن به از این حس لذت بردن نیاز داریم بگیم من با دوستامم من شوهره خوبی رفتم من سفره خارجی رفتم من تو رستوران فلانم ، بعضی ام فالو دارم که اینا احساس وظیفه میکنن که حتما عکس بزارن ولی بعضی ام دارم واقعا تحت جو اینستا ان (که خودمو تو این دسته میدونم) و بعضی ام از بقیه شنیدنو دیدن که باید بگن باید بزارن .

قبلنا که فیس بوک یا شبکه های دیگه بود ، اصلا اینطوری نبود یعنی ما همش هوله گفتنه اینکه ای ملت چقدر بهم خوش میگذره نبودیم بیشتر بحث دوره همی گفتن حرفای دل بود .

اینا گفتم تا برای هزارم از خودم بپرسم ، الان این عکس و گذاشتی الان گفتی بیرونم الان گفتی خوشحالم ...خب که چی :| 

دوستام...دوستام...دوستام......